Τα μαθητικά τα χρόνια.......

Σε προηγούμενη ανάρτηση (Παλιοί συμμαθητές!) είχα αναφερθεί στη συνάντηση με τη δασκάλα μας που είχε κανονιστεί από μια παλιά μου συμμαθήτρια. Βασικά, η δασκάλα μας τη βρήκε και ήταν δική της επιθυμία να βρεθεί με τους παλιούς της μαθητές. Κάτι που μας χαροποίησε ιδιαίτερα και συνάμα μας συγκίνησε βαθιά. Την Κυριακή λοιπόν, παρόλο που έβρεχε, πήγαμε στο Kitchen Bar στον Άλιμο. Είχα κανονίσει από πριν να βρεθώ με δύο παλιές συμμαθήτριες και καλές φίλες για να πάμε μαζί. Μπαίνοντας μέσα η καρδιά μας χτυπούσε δυνατά καθώς πλησιάζαμε την κ. Ελένη. Βλέποντας την από μακριά και συνειδητοποιώντας ότι δεν έχει αλλάξει καθόλου, νιώσαμε ότι βρισκόμασταν στο σχολείο, στην τάξη μας και ότι σε λίγο θα ξεκινούσε το μάθημα! Σαν να μην μας είχε αγγίξει καθόλου ο χρόνος όλους. Η κ. Ελένη δε ίδια όπως την ξέραμε!

Μας είδε από μακριά και αμέσως κατάλαβε ποιες ήμασταν! Άνοιξε τότε την αγκαλιά της, όπως έκανε τότε που ήμασταν ακόμα μικρά παιδάκια, και μας έσφιξε μέσα της. Ελίζα, Μαρία, Ειρήνη, Αντρέα, Αντώνη, Νίκο έλεγε κάθε που έβλεπε έναν από εμάς χωρίς να το σκεφτεί για δεύτερη φορά. Μας θυμόταν όλους! Μαζί μου είχα και τις κόρες μου, οι οποίες ήθελαν πάρα πολύ να τη γνωρίσουν και δεν δέχονταν με τίποτα να κάτσουν σπίτι με το μπαμπά τους. Τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το πόσο χαμογελαστός και ζεστός άνθρωπος ήταν.

Κοιτάζω τη φωτογραφία στην προηγούμενη ανάρτηση, μετράω τους παλιούς συμμαθητές-σύνολο 33-και σκέφτομαι τι ωραία που θα ήταν να βρισκόμασταν πάλι όλοι μαζί. Δυστυχώς, μόνο 10 από εμάς τα κατάφεραν. Μάλλον μόνο 10 καταφέραμε να βρούμε. Και αυτούς επειδή είχαν λογαριασμό στο facebook. Πόσο δύσκολο είναι τελικά να διοργανώσεις μια τέτοια συνάντηση μετά από τόσα χρόνια; Μάλλον αρκετά!

Καθίσαμε στο τραπέζι, παραγγείλαμε και αρχίσαμε να μιλάμε για τα χρόνια που πέρασαν από την ημέρα που φύγαμε από το δημοτικό και τι κάναμε από εκεί και πέρα. Κάποιοι παντρεύτηκαν, κάποιοι άλλοι όχι ακόμα. Κάποιοι έχουν ήδη παιδιά, κάποιοι άλλοι το σκέφτονται. Με κάποιους μένουμε και πολύ κοντά και ούτε καν το ξέραμε! Η κ. Ελένη δεν άφησε κανέναν παραπονεμένο. Κάθισε με όλους και μας έκανε να νιώσουμε τόσο άνετα. Οφείλω να ομολογήσω ότι λίγο τρακ το είχαμε! Πίναμε το καφεδάκι μας, το ποτάκι μας, τη σοκολάτα μας, το χυμό μας, παρεούλα όλοι μαζί και μου φαινόταν απίστευτο που ήμασταν έτσι. Σαν παιδιά είχαμε ο καθένας την παρέα του. Ξέρετε τα κολλητάρια μας! Τώρα, ήμασταν όλοι μια παρέα. Μεγαλώσαμε, ωριμάσαμε!

Θυμηθήκαμε τα χρόνια που ήμασταν στο σχολείο, αστείες αλλά και δυσάρεστες στιγμές. Τις γιορτές που παίρναμε μέρος, τα ποιήματα που λέγαμε, τα τραγούδια, τις γυμναστικές επιδείξεις στο τέλος της χρονιάς, τις δραστηριότητες που κάναμε κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, όλα αυτά που μας δίδαξε η κ. Ελένη και που θα μείνουν χαραγμένα στη μνήμη μας για όλη μας τη ζωή.

Κάθε τόσο οι κορούλες μου έρχονταν κοντά μου, μιλούσαμε για λίγο και ξαναέφευγαν-είχαν βρει παρέα και έπαιζαν-και η κ. Ελένη με κοίταζε και χαμογελούσε. Κάποια στιγμή που η μικρούλα μου ήταν δίπλα μου τα βλέμματα μας διασταυρώθηκαν και μου είπε κάτι που με συγκίνησε πολύ: 

"Σε βλέπω με τα παιδάκια σου και σε καμαρώνω!" 

Τι απάντηση μπορείς να δώσεις μετά; 

Τι συναισθήματα να νιώσεις; 

Το μόνο που έκανα ήταν να χαμογελάσω και να της πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! 

Ένα ευχαριστώ για τα χρόνια που περάσαμε μαζί της, ένα ευχαριστώ για όσα μας δίδαξε, ένα ευχαριστώ για τη μεγαλοσύνη της ψυχής της, ένα ευχαριστώ γιατί είναι ο καλύτερος άνθρωπος και ένα ευχαριστώ γιατί κατάφερε να κάνει και εμάς καλύτερους ανθρώπους.

Φύγαμε με την υπόσχεση να ξαναβρεθούμε σύντομα! Μια υπόσχεση που τα μάτια όλων μαρτυρούσαν ότι θα τηρηθεί.